Rolando
Pableo Villacencio
Nagtatrabaho ako bilang isang
karpintero, ang pinaka malayo ko palang napag tatrabahuhan ay sa Cavite at
Batangas. Kapag wala namang trabaho, e nag papasada nalang ako ng tricycle.
Sariling amin yung tricycle. Malaking tulong din kasi nakakadagdag sa pang araw-araw.
Wala kaming masasabing permanenteng
halaga ng sweldo, pag minsan kasi arawan yung pasweldo pero kalimitan ngayon
pakyaw na, kinokontrata na naming bago pa lang magsimula. Wala ding
permanenteng pinagtatrabahuhan, kung saan meron, dun. Sakto lang naman ang sweldo, napagkakasya
namin, pero mas lumuwag na ngayon dahil may trabaho na yung panganay ko.
Ay alangan, nakakapagod talaga. Ikaw
ba naman ang maghapong mabilad sa araw may minsan pa na maulan.
Kahit naman
inuulan kami pag minsan hindi ako madalas magkasakit, rayuma lang talaga ang
kalaban ko . Nasanay na siguro ang katawan ko sa sakit, matagal ko na din kasi
itong trabaho. Hindi pa pinapanganak yung bunso ko.
Dalawa ang
anak ko, yung isa may trabaho na, teacher sya sa isang public school at yung
bunos ay nag-aaral pa.
Napagtapos
ko yung panganay sa tulong ng trabaho ko at ng mga kapatid ko. Sinuportahan
nila yung anak ko, hanggang sa makapg tapos siya.
Hindi pa ako
titigil magtrabaho, bata pa naman ako. Saka na kapag maayos na ang lagay naming.
Kapag ayos na.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento